Αλήθειες

Ο Jorge Bucay είναι από τους πολύ αγαπημένους μου συγγραφείς. Αν και για πολλούς ανήκει σε μία ομάδα "ελαφρών" συγγραφέων που καταπιάνονται με αυτονόητα νοήματα ειδωμένα από υπερ-ρομαντικές σκοπιές που απλά μας αγγίζουν όταν είμαστε σε σχετικό mood.
Για μένα το να λες απλά πράγματα είναι πολύ σπουδαίο. Το να θυμάσαι τον εαυτό σου, τις ρίζες και τις βαθιές σου σκέψεις αποτελεί σημαντικό στοιχείο προσωπικότητας και συνοχής. Το νιώθω πιο έντονα όταν μελετάω τα παλιά μου κείμενα και βρίσκω απαντήσεις για επίκαιρα ερωτήματα. 

Το παρακάτω απόσπασμα είναι από το βιβλίο "Ιστορίες να σκεφτείς", που είναι από τα πιο όμορφα δώρα που μου έχουν κάνει και σας προτείνω, όσοι διαβάζετε συγγραφείς του στυλ, να του ρίξετε μία ματιά. Δίνει απλόχερα ηρεμία και γαλήνη. 

Το παρόν κείμενο (Οι τρεις αλήθειες) πραγματεύεται τρεις απλές και βασικές αλήθειες της καθημερινότητας, των οποίων η συνειδητοποίηση μας βοηθάει να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι (για εμάς και τους άλλους), πιο συμφιλιωμένοι με την ζωή και να βλέπουμε την μεγάλη εικόνα των πραγμάτων ή το ευρύτερο σχέδιο αν θες. Αν όλοι οι άνθρωποι ακολουθούσαμε τις αλήθειες αυτές, κι άλλες υποθέτω, η ζωή θα ήταν ευκολότερη και πιο αυθεντική. Είναι υψηλό το τίμημα να τις τηρείς, αλλά αν έχεις αξίες, ξέρεις ότι αξίζει τους κόπους. Άλλωστε όλα τα ιδανικά απαιτούν αυταπάρνηση. Όπως έλεγε και ένας παλιός μου καθηγητής, "κάθε αλλαγή δεν είναι εξέλιξη, αλλά η εξέλιξη απαιτεί αλλαγή"!

(Επίσης σας χρωστάω ένα κείμενο, που είχα υποσχεθεί σε προηγούμενη ανάρτηση, δεν το χω ξεχάσει, αλλά πότε ήμουν συνεπής για να γίνω τώρα χαχαχαχα)

-Πρώτη αλήθεια

Αυτό που είναι, είναι. Η πραγματικότητα δεν είναι όπως με συμφέρει εμένα να είναι. Δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι. Δεν είναι όπως μου είπαν ότι θα είναι. Δεν είναι όπως ήταν. Η πραγματικότητα γύρω μου είναι όπως είναι. Η αλλαγή μπορεί να έρθει μόνο όταν έχουμε συναίσθηση της παρούσας κατάστασης. Εγώ είμαι αυτός που είμαι. Δεν είμαι αυτός που θα ήθελα να είμαι. Δεν είμαι αυτός που θα έπρεπε να είμαι. Δεν είμαι αυτός που η μαμά μου θα ήθελε να είμαι. Δεν είμαι καν αυτός που ήμουν. Είμαι αυτός που είμαι. Όλες οι νευρώσεις ξεκινούν από τη στιγμή που προσπαθούμε να είμαστε αυτό που δεν είμαστε. Εσύ είσαι όπως είσαι. Εσύ δεν είσαι όπως χρειάζομαι να είσαι. Εσύ δεν είσαι όπως ήσουν. Εσύ δεν είσαι όπως συμφέρει εμένα να είσαι. Εσύ δεν είσαι όπως θέλω εγώ να είσαι. Εσύ είσαι όπως είσαι. Ο ορισμός μιας ώριμης και αληθινής σχέσης είναι η ανιδιοτελής προσπάθεια να δημιουργείς χώρο στον άλλον, ώστε να μπορεί να είναι όπως είναι. 

-Δεύτερη αλήθεια

Τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν. Αν επιθυμώ κάτι που είναι καλό για ‘μένα, θα όφειλα να ξέρω ότι θα πληρώσω κάποιο αντίτιμο γι’ αυτό. Οπωσδήποτε αυτή η πληρωμή δεν είναι πάντα χρηματική (αν χρειάζονταν μόνο τα χρήματα, θα ήταν τόσο εύκολο!). Το αντίτιμο είναι κάποιες φορές υψηλό κι άλλες φορές πολύ χαμηλό, αλλά πάντα υπάρχει. Γιατί τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν. Αν οι γύρω μου μου προσφέρουν κάτι, αν μου συμβαίνει κάτι καλό, αν ζω καταστάσεις ευχάριστες και απολαυστικές, είναι επειδή τις έχω κερδίσει. Τις έχω πληρώσει, τις αξίζω. (δεν συμφωνώ απόλυτα μ αυτό, καθώς αν ζήσουμε κάτι που δεν αξίζουμε θα το πληρώσουμε κατόπιν, σύμφωνα με την εμπειρία μου) Μόνο για να προετοιμάσω τους απαισιόδοξους και για να αποθαρρύνω τους καιροσκόπους, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι η πληρωμή γίνεται πάντα προκαταβολικά: το καλό που ζω το έχω ήδη πληρώσει. Πληρωμή με δόσεις, δε γίνεται. 

-Τρίτη αλήθεια

Είναι αλήθεια ότι κανείς δε μπορεί να κάνει πάντα αυτό που θέλει, αλλά ο καθένας μπορεί να ΜΗΝ κάνει ΠΟΤΕ αυτό που ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ. Ποτέ να μην κάνω αυτό που δεν θέλω. Αν είμαι ενήλικος, κανείς δε μπορεί να με αναγκάσει να κάνω κάτι που δεν θέλω. Αρκεί να καταφέρω να απαλλαγώ απ’ την ανάγκη μου να βλέπω κάποιους να με επικροτούν, να με χειροκροτούν, να με αγαπούν. Το να μάθει κανείς να ζει σύμφωνα με την αλήθεια, δεν είναι εύκολο πράγμα. Και κυρίως, δεν είναι δωρεάν. (Τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν κι αυτό είναι κάτι καλό). Το κόστος είναι ότι όταν κάποιος τολμάει να πει ”όχι” αρχίζει να ανακαλύπτει κάποιες άγνωστες πλευρές των φίλων του: το σβέρκο, την πλάτη και όλα τα σημεία που γίνονται ορατά μόνο όταν ο άλλος φεύγει.

(ΥΓ. άλλο τραγουδάκι είχα, αλλά ευχαριστώ πολύ :) για την πρόταση αυτού του τραγουδιού, χάρηκα που το ξαναθυμήθηκα και ταιριάζει, υποθέτω!)